حرف ک

❄❄❄

کار من و تو چنانکه رای من و تست

از موم بدست خویش هم نتوان کرد

❄❄❄

کاروان بار سفر بست و از آن می ترسم

که کنم گریه و سیلاب برد محمل را

❄❄❄

کاروان رفت و تو در خواب و بیابان در پیش

وه که بس بی‌خبر از غلغل چندین جرسی

❄❄❄

کاروان شهید رفت از پیش

و آن ما رفته گیر و می اندیش

❄❄❄

کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا

به تجمل بنشیند به جلالت برود

❄❄❄

کاری چکنی که با اجل باشد جفت

می خور که بزیر خاک میباید خفت

❄❄❄

کاش از پی صد هزار سال از دل خاک

چون سبزه امید بر دمیدن بودی

❄❄❄

کاش چشم و گوش هر کس بر حقایق باز بود

تا که دیگر علم و دین پوشیده اسراری نداشت

❄❄❄

کاش فکر بیش و کم در مغز انسان ها نبود

تا که بار زندگانی هیچ سرباری نداشت

❄❄❄

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست

عشوه‌ای زان لب شیرین شکربار بیار

❄❄❄

کام خود آخر عمر از می و معشوق بگیر

حیف اوقات که یک سر به بطالت برود

❄❄❄

کامم از تلخی غم چون زهر گشت

بانگ نوش شادخواران یاد باد

❄❄❄

کتبت قصه شوقی و مدمعی باکی

بیا که بی تو به جان آمدم ز غمناکی

❄❄❄

کجا روم چه کنم چاره از کجا جویم

که گشته‌ام ز غم و جور روزگار ملول

❄❄❄

کجا یابم وصال چون تو شاهی

من بدنام رند لاابالی

❄❄❄

کجاست همنفسی تا به شرح عرضه دهم

که دل چه می‌کشد از روزگار هجرانش

❄❄❄

کدام آهن دلش آموخت این آیین عیاری

کز اول چون برون آمد ره شب زنده داران زد

❄❄❄

کرده‌ام توبه به دست صنم باده فروش

که دگر می نخورم بی رخ بزم آرایی

❄❄❄

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود

که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد

❄❄❄

کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن

به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن

❄❄❄

کس به امید وفا ترک دل و دین مکناد

که چنانم من از این کرده پشیمان که مپرس

❄❄❄

کس به دور نرگست طرفی نبست از عافیت

به که نفروشند مستوری به مستان شما

❄❄❄

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب

تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند

❄❄❄

کس در جهان ندارد یک بنده همچو حافظ

زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد

❄❄❄

کس در ره کسب علم تا پا ننهد

از وادی جهل هر چه کوشد نرهد

❄❄❄

کس می نزند دمی در این معنی راست

کاین آمدن از کجا و رفتن بکجاست

❄❄❄

کس نامد از آن جهان که پرسم از وی

کاحوال مسافران عالم چون شد

❄❄❄

کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین

آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم

❄❄❄

کس نمی‌گوید که یاری داشت حق دوستی

حق شناسان را چه حال افتاد یاران را چه شد

❄❄❄

کس نیارد بر او دم زند از قصه ما

مگرش باد صبا گوش گذاری بکند

❄❄❄

کس نیست که افتاده آن زلف دوتا نیست

در رهگذر کیست که دامی ز بلا نیست

❄❄❄

کنون که بر کفِ گل جامِ بادهٔ صاف است
به صد هزار زبان بلبلش در اوصاف است

❄❄❄

کس نیست که افتادهٔ آن زلفِ دوتا نیست
در رهگذرِ کیست که دامی ز بلا نیست

❄❄❄

کنون که می‌دمد از بوستان نسیمِ بهشت
من و شرابِ فرح بخش و یارِ حورسرشت

❄❄❄

کسی که حُسن و خَطِ دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصلِ بصر دارد

❄❄❄

کسی به وصلِ تو چون شمع یافت پروانه
که زیرِ تیغِ تو هر دم سری دگر دارد

❄❄❄

کسی که از رهِ تقوا قدم برون ننهاد
به عزمِ میکده اکنون رهِ سفر دارد

❄❄❄

کِی شعر تر انگیزد خاطر که حزین باشد
یک نکته از این معنی گفتیم و همین باشد

❄❄❄

کِلکِ مشکین تو روزی که ز ما یاد کند
بِبَرَد اجرِ دو صد بنده که آزاد کند

❄❄❄

کنون که در چمن آمد گُل از عَدَم به وجود
بنفشه در قدمِ او نهاد سر به سجود

❄❄❄

کنارِ آب و پایِ بید و طبعِ شعر و یاری خوش
معاشر دلبری شیرین و ساقی گُلعِذاری خوش

❄❄❄

کرشمه‌ای کن و بازار ساحری بشکن
به غمزه رونق و ناموس سامری بشکن

❄❄❄

که برد به نزد شاهان ز من گدا پیامی
که به کوی می فروشان دو هزار جم به جامی

❄❄❄

کسانی عیب ما بینند و گویند
که روحانی ندانند از هوایی

❄❄❄

کاشکی خاک بودمی در راه
تا مگر سایه بر من افکندی

❄❄❄

کمان سخت که داد آن لطیف بازو را
که تیر غمزه تمامست صید آهو را

❄❄❄

کهن شود همه کس را به روزگار ارادت
مگر مرا که همان عشق اولست و زیادت

❄❄❄

کارم چو زلف یار پریشان و درهمست
پشتم به سان ابروی دلدار پرخمست

❄❄❄

کس به چشمم در نمی‌آید که گویم مثل اوست
خود به چشم عاشقان صورت نبندد مثل دوست

❄❄❄

کیست آن کش سر پیوند تو در خاطر نیست
یا نظر با تو ندارد مگرش ناظر نیست

❄❄❄

کس ندانم که در این شهر گرفتار تو نیست
هیچ بازار چنین گرم که بازار تو نیست

❄❄❄

کس ندیدست تو را یک نظر اندر همه عمر
که همه عمر دعاگوی و هوادار تو نیست

❄❄❄

کیست آن لعبت خندان که پری وار برفت
که قرار از دل دیوانه به یک بار برفت

❄❄❄

کس این کند که ز یار و دیار برگردد
کند هرآینه چون روزگار برگردد

❄❄❄

که می‌رود به شفاعت که دوست بازآرد
که عیش خلوت بی او کدورتی دارد

که را مجال سخن گفتن است به حضرت او
مگر نسیم صبا کاین پیام بگزارد

❄❄❄

که گفت هر چه ببینی ز خاطرت برود
مرا تمام یقین شد که سهو پندارد

❄❄❄

کس این کند که دل از یار خویش بردارد
مگر کسی که دل از سنگ سختتر دارد

❄❄❄

که گفت من خبری دارم از حقیقت عشق
دروغ گفت گر از خویشتن خبر دارد

❄❄❄

کیست آن فتنه که با تیر و کمان می‌گذرد
وان چه تیرست که در جوشن جان می‌گذرد

❄❄❄

کیست آن ماه منور که چنین می‌گذرد
تشنه جان می‌دهد و ماء معین می‌گذرد

❄❄❄

کام از او کس نگرفتست مگر باد بهار
که بر آن زلف و بناگوش و جبین می‌گذرد

❄❄❄

کدام چاره سگالم که با تو درگیرد
کجا روم که دل من دل از تو برگیرد

❄❄❄

کسی به عیب من از خویشتن نپردازد
که هر که می‌نگرم با تو عشق می‌بازد

❄❄❄

کمان چفته ابرو کشیده تا بن گوش
چو لشکری که به دنبال صید می‌تازد

❄❄❄

کدام گل که به روی تو ماند اندر باغ
کدام سرو که با قامتت سر افرازد

❄❄❄

کی برست این گل خندان و چنین زیبا شد
آخر این غوره نوخاسته چون حلوا شد

❄❄❄

که درآموختش این لطف و بلاغت کان روز
مردم از عقل به دربرد که او دانا شد

❄❄❄

کسی که روی تو دیده‌ست حال من داند
که هر که دل به تو پرداخت صبر نتواند

❄❄❄

کاروان می‌رود و بار سفر می‌بندند
تا دگربار که بیند که به ما پیوندند

❄❄❄

کسی که روی تو بیند نگه به کس نکند
ز عشق سیر نباشد ز عیش بس نکند

❄❄❄

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید
اگر آن یار سفرکرده ما بازآید

❄❄❄

که برگذشت که بوی عبیر می‌آید
که می‌رود که چنین دلپذیر می‌آید

❄❄❄

کدام کس به تو ماند که گویمت که چون اویی
ز هر که در نظر آید گذشته‌ای به نکویی

❄❄❄

که دست تشنه می‌گیرد به آبی
خداوندان فضل آخر ثوابی

❄❄❄

کس درنیامده‌ست بدین خوبی از دری
دیگر نیاورد چو تو فرزند مادری

❄❄❄

کس از این نمک ندارد که تو ای غلام داری
دل ریش عاشقان را نمکی تمام داری

❄❄❄

کس نگذشت در دلم تا تو به خاطر منی
یک نفس از درون من خیمه به در نمی‌زنی

❄❄❄

کس نستاندم به هیچ ار تو برانی از درم
مقبل هر دو عالمم گر تو قبول می‌کنی

❄❄❄

کبر یک سو نِه اگر شاهد درویشانی
دیوِ خوش‌طبع بِه از حورِ گره‌پیشانی

❄❄❄

کار تو داری صنما قدر تو باری صنما
ما همه پابسته تو شیر شکاری صنما

❄❄❄

کاهل و ناداشت بدم کام درآورد مرا
طوطی اندیشه او همچو شکر خورد مرا

❄❄❄

کو مطرب عشق چست دانا
کز عشق زند نه از تقاضا

❄❄❄

کی بپرسد جز تو خسته و رنجور تو را
ای مسیح از پی پرسیدن رنجور بیا

❄❄❄

کجاست مطرب جان تا ز نعره‌های صلا
درافکند دم او در هزار سر سودا

❄❄❄

کجاست ساقی جان تا به هم زند ما را
بروبد از دل ما فکر دی و فردا را

❄❄❄

کرانی ندارد بیابان ما
قراری ندارد دل و جان ما

❄❄❄

کو همه لطف که در روی تو دیدم همه شب
وان حدیث چو شکر کز تو شنیدم همه شب

❄❄❄

کار همه محبان همچون زرست امشب
جان همه حسودان کور و کرست امشب

❄❄❄

که دید ای عاشقان شهری که شهر نیکبختانست
که آن جا کم رسد عاشق و معشوق فراوانست

❄❄❄

کار ندارم جز این کارگه و کارم اوست
لاف زنم لاف لاف چونک خریدارم اوست

❄❄❄

کالبد ما ز خواب کاهل و مشغول خاست
آنک به رقص آورد کاهل ما را کجاست

❄❄❄

کار من اینست که کاریم نیست
عاشقم از عشق تو عاریم نیست

❄❄❄

کیست که او بنده رای تو نیست
کیست که او مست لقای تو نیست

❄❄❄

کیست در این شهر که او مست نیست
کیست در این دور کز این دست نیست

❄❄❄

کاری نداریم ای پدر جز خدمت ساقی خود
ای ساقی افزون ده قدح تا وارهیم از نیک و بد

❄❄❄

کسی کز غمزه‌ای صد عقل بندد
گر او بر ما نخندد پس که خندد

❄❄❄

کی باشد کاین قفس چمن گردد
و اندرخور گام و کام من گردد

❄❄❄

کس با چو تو یار راز گوید
یا قصه خویش بازگوید

❄❄❄

کسی که عاشق آن رونق چمن باشد
عجب مدار که در بی‌دلی چو من باشد

❄❄❄

کسی خراب خرابات و مست می‌باشد
از او عمارت ایمان و خیر کی باشد

❄❄❄

کدام لب که از او بوی جان نمی‌آید
کدام دل که در او آن نشان نمی‌آید

❄❄❄

کی باشد اختری در اقطار
در برج چنین مهی گرفتار

❄❄❄

کس بی‌کسی نماند می‌دان تو این قدر
گر با یکی نسازی آید یکی دگر

❄❄❄

کسی بگفت ز ما یا از اوست نیکی و شر
هنوز خواجه در اینست ریش خواجه نگر

❄❄❄

کعبه جان‌ها تویی گرد تو آرم طواف
جغد نیم بر خراب هیچ ندارم طواف

❄❄❄

کاری ندارد این جهان تا چند گل کاری کنم
حاجت ندارد یار من تا که منش یاری کنم

❄❄❄

کوه نیم سنگ نیم چونک گدازان نشوم
دیدم جمعیت تو چونک پریشان نشوم

❄❄❄

کار مرا چو او کند کار دگر چرا کنم
چونک چشیدم از لبش یاد شکر چرا کنم

❄❄❄

کشید این دل گریبانم به سوی کوی آن یارم
در آن کویی که می خوردم گرو شد کفش و دستارم

❄❄❄

کجا خواهی ز چنگ ما پریدن
کی داند دام قدرت را دریدن

❄❄❄

کاشکی از غیر تو آگه نبودی جان من
خود ندانستی به جز تو جان معنی دان من

❄❄❄

کار جهان هر چه شود کار تو کو بار تو کو
گر دو جهان بتکده شد آن بت عیار تو کو

❄❄❄

کی ز جهان برون شود جزو جهان هله بگو
کی برهد ز آب نم چون بجهد یکی ز دو

❄❄❄

کجا شد عهد و پیمانی که کردی دوش با بنده
که بادا عهد و بدعهدی و حسنت هر سه پاینده

❄❄❄

کجایی ساقیا درده مدامم
که من از جان غلامت را غلامم

❄❄❄

کافرم ار در دو جهان عشق بود خوشتر از این
دیده ایمان شود ار نوش کند کافر از این

❄❄❄

کسی کو را بود خلق خدایی
ازو یابند جانهای بقایی

❄❄❄

کار به پیری و جوانیستی
پیر بمردی و جوان زیستی

❄❄❄

کردم با کان گهر آشتی
کردم با قرص قمر آشتی

❄❄❄

کسی که باده خورد بامداد زین ساقی
خمار چشم خوشش بین و فهم کن باقی

❄❄❄

که شکیبد ز تو ای جان که جگرگوشه جانی
چه تفکر کند از مکر و ز دستان که ندانی

❄❄❄

کژزخمه مباش تا توانی
هر زخمه که کژ زنی بمانی

❄❄❄

کجا شد عهد و پیمان را چه کردی
امانت‌های چون جان را چه کردی

❄❄❄

کسی کو را بود در طبع سستی
نخواهد هیچ کس را تندرستی

❄❄❄

کریما تو گلی یا جمله قندی
که چون بینی مرا چون گل بخندی

❄❄❄

کجا شد عهد و پیمانی که می‌کردی نمی‌گویی
کسی را کو به جان و دل تو را جوید نمی‌جویی

❄❄❄

کجا باشد دورویان را میان عاشقان جایی
که با صد رو طمع دارد ز روز عشق فردایی

❄❄❄

کی افسون خواند در گوشت که ابرو پرگره داری
نگفتم با کسی منشین که باشد از طرب عاری

❄❄❄

کعبه طواف می‌کند بر سر کوی یک بتی
این چه بتی است ای خدا این چه بلا و آفتی

❄❄❄

که بوده است تو را دوش یار و همخوابه
که از خوی تو پر از مشک گشت گرمابه

❄❄❄

کی بود خاک صنم با خون ما آمیخته
خوش بود این جسم‌ها با جان‌ها آمیخته

❄❄❄

کی باشد من با تو باده به گرو خورده
تو برده و من مانده من خرقه گرو کرده

❄❄❄

کس مشکل اسرار اجل را نگشاد
کس یک قدم از دایره بیرون ننهاد

❄❄❄

کم کن طمع از جهان و می‌زی خرسند
از نیک و بد زمانه بگسل پیوند

❄❄❄

کشیدم رنج بسیاری دریغا
به کام من نشد کاری دریغا

❄❄❄

کی ببینم چهرهٔ زیبای دوست؟
کی ببویم لعل شکرخای دوست؟

❄❄❄

کی درآویزم به دام زلف یار؟
کی نهم یک لحظه سر بر پای دوست؟

❄❄❄

کی برافشانم به روی دوست جان؟
کی بگیرم زلف مشک‌آسای دوست؟

❄❄❄

کار ما، بنگر، که خام افتاد باز
کار با پیک و پیام افتاد باز

❄❄❄

کردم گذری به میکده دوش
سبحه به کف و سجاده بر دوش

❄❄❄

کجایی؟ ای ز جان خوشتر، شبت خوش باد، من رفتم
بیا در من خوشی بنگر، شبت خوش باد من رفتم

❄❄❄

کجایی، ای دل و جانم، که از غم تو بجانم
بیا، که بی رخ خوب تو بیش می‌نتوانم

❄❄❄

کی بود کین درد را درمان کنی؟
کی بود کین رنج را آسان کنی؟

❄❄❄

کی بسازی چارهٔ بیچاره‌ای؟
بی‌دلی را کی دوای جان کنی؟

❄❄❄

کی برون آیی ز پرده آشکار؟
چند روی خوب را پنهان کنی؟

❄❄❄

کشید کار ز تنهاییم به شیدایی
ندانم این همه غم چون کشم به تنهایی؟

❄❄❄

کنون که فتنه فرا رفت و فرصتست ای دوست
بیا که نوبت انس است و الفتست ای دوست

❄❄❄

کاروان آمد و دلخواه به همراهش نیست
با دل این قصه نگویم که به دلخواهش نیست

❄❄❄

کاش پیوسته گل و سبزه و صحرا باشد
گلرخان را سر گلگشت و تماشا باشد

❄❄❄

کس نیست در این گوشه فراموش‌تر از من
وز گوشه‌نشینان تو خاموش‌تر از من

❄❄❄

کار گل زار شود گر تو به گلزار آیی
نرخ یوسف شکند چون تو به بازار آیی

❄❄❄